امامت چهاردهمین نور الهی

حکیمه خاتون علیهاالسلام ، عمه امام حسن عسکری علیه‏السلام نقل می‏کند: وقتی هنگام تولد مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)رسید، امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف)را دیدم رو به قبله به سجده افتاد. سپس دستش را بلند کرد و گفت: «به یکتایی خدا گواهی می‏دهم و اینکه جدّم، رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم ، و پدرم امیرمؤمنان علیه‏السلام ، وصی رسول خداست». سپس یک یک امامان را شمرد تا به خود رسید. امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف)از هنگام تولد تا زمانی که پدرش به شهادت رسید، مخفی بود و فقط تعداد خاصی از یاران، او را می‏دیدند و مسائل خود را از ایشان می‏پرسیدند. حضرت هنگام رحلت پدر، پنج سال داشت. چنان‏که در روایات آمده، محل زندگی امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف)در دوران کودکی همچون محل زندگی حضرت موسی علیه‏السلام مخفی بود تا از گزند طاغوتیان محفوظ باشد.
از آنجا که ولادت امام دوازدهم(عجل الله تعالی فرجه الشریف)به صورت پنهانی انجام گرفت، بیم آن بود که شیعیان در شناخت آخرین حجت پروردگار به اشتباه و گمراهی گرفتار آیند. امام عسکری علیه‏السلام وظیفه داشت فرزند خود را به گروهی از بزرگان شیعه و افراد مورد اعتماد معرفی کند. آنان نیز خبر ولادت او را به دیگر پیروان اهل‏بیت علیهم‏السلام می‏رساندند تا ضمن معرفی آن بزرگوار، تهدیدی متوجه آخرین سفیر حق نگردد. محمد بن عثمان و چند تن دیگر از بزرگان شیعه نقل می‏کنند: چهل نفر از شیعیان نزد امام یازدهم گرد آمدیم. آن حضرت، فرزندش را به ما نشان داد و فرمودند: «پس از من، این امام شما و جانشین من است. از او فرمان برید و بعد از من در دین خود پراکنده نشوید که هلاک خواهید شد و از امروز به بعد او را دیگر نخواهید دید».
احمد بن اسحاق، از بزرگان شیعه و یاران امام یازدهم علیه‏السلام می‏گوید: خدمت آن حضرت شرفیاب شدم و می‏خواستم در مورد امام بعد از او سؤال کنم، ولی پیش از آنکه سخنی بگویم فرمودند: «ای احمد! همانا خدای متعالی از آن زمان که آدم علیه‏السلام را آفرید، زمین را از حجت خود خالی نگذاشته است و تا قیامت نیز چنین نخواهد کرد! به واسطه حجت خدا، بلا از اهل زمین برداشته می‏شود و به [برکت وجود او] باران باریده و بهره‏های زمینی بیرون می‏آید».
احمد بن اسحاق می‏گوید: روزی نزد حضرت عسکری رفتم و پرسیدم: ای پسر رسول خدا! امام و جانشین پس از شما کیست؟ پس آن حضرت به درون خانه رفت و بازگشت در حالی که پسری سه ساله که صورتش همچون ماه تمام می‏درخشید بر دوش خویش داشت و فرمودند: «ای احمد بن اسحاق! اگر نزد خدای متعالی و حجت‏های او گرامی نبودی، پسرم را به تو نشان نمی‏دادم. همانا او هم‏نام و هم‏کنیه رسول خدا و کسی است که زمین را از عدل و داد پر می‏کند». گفتم: سرور من! آیا نشانه‏ای است که قلبم به آن آرام گردد؟ در این هنگام، کودک لب به سخن گشود و به زبان عربی روان گفت: «من بقیة اللّه‏ در زمین هستم که از دشمنان خدا انتقام خواهم گرفت. ای احمد بن اسحاق! پس از اینکه با چشم خود می‏بینی در پی نشانه مباش».
امام صادق علیه‏السلام فرمودند: «امامان درهای الهی هستند و مردم به وسیله آنان وارد دین می‏شوند و اگر آنان نباشند دین شناخته نمی‏شود». پیامبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم نیز می‏فرماید: «همچنان که اگر ستارگان نباشند، آسمان نابود می‏شود، اگر اهل‏بیت من هم روی زمین نباشند، اهل زمین هلاک می‏گردند».
نبوت و امامت باید در میان انسان‏ها وجود داشته باشد؛ زیرا انسانی که از جسم و روح تشکیل شده، روح مجردش که همواره در پی حقیقت است، در تشخیص راه دچار مشکل می‏شود و در این مورد، نیاز به راهنما و امام ضروری است.
امامت، یعنی نایب شدن از پیامبر و پذیرش ریاست بر تمام اشیا و موجودات، با شروطی پدید می‏آید که نمی‏توان آنها را از راه رنج، ریاضت، عبادت و تحصیل در تمام عمر به دست آورد. پس تعیین امامت فقط با خداوند عزوجل است که هر که را خواست تربیت کند، حکمت بیاموزد و قابل ریاست و امامت کند؛ البته در نزد خداوند، انسان کوچک و بزرگ در این مسئله یکسان است. شاهد آن هم، حضرت عیسی علیه‏السلام است که در گهواره خلعت نبوت پوشید. نیز خداوند در کودکی به یحیی علیه‏السلام وحی فرستاد و در کودکی عقل او را محکم و کامل کرد. مثال دیگر اینکه خداوند متعالی در آیه تطهیر، حسنین علیهماالسلام را از پلیدی و نادانی به دور می‏داند و این کنایه از ثبوت منصب امامت در ایشان است. بنابراین، مانعی ندارد که امام زمان علیه‏السلام در کودکی به امامت رسیده باشد.
غیبت، یکی از سنت‏های الهی است که در زندگی پیامبرانی همچون ادریس، نوح، صالح، یوسف، موسی، سلیمان، دانیال و عیسی علیهم‏السلام دیده می‏شود و هر یک از آن سفیران الهی، به تناسب شرایط، سال‏هایی را در غیبت به سر برده‏اند. امام صادق علیه‏السلام دلیل غیبت امام عصر علیه‏السلام را خواست خداوند در جاری کردن سنت انبیاء می‏داند و این نشان می‏دهد که سخن از غیبت امام مهدی(عج)، سال‏ها پیش از به دنیا آمدن ایشان بوده است. امام صادق علیه‏السلام در جایی دیگر، وقتی از علت غیبت می‏پرسند می‏فرماید: «غیبت به سبب امری است که اجازه نداریم آن را برای شما بیان کنیم. غیبت سرّی است از اسرار الهی و چون می‏دانیم که خداوند بزرگ حکیم است، آن را می‏پذیریم؛ اگر چه علت آن برایمان معلوم نباشد».
غیبت امام عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف)
فشار و شرایط سخت زمان، سبب شد که پس از شهادت امام حسن عسکری علیه‏السلام در سال 260 هجری قمری، حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)غایب گردد؛ به طوری که حتی شیعیان خاص نیز جز در موارد نادر از دیدار ایشان محروم گشتند. البته در این زمان نیز رابطه امام و امت به کلی قطع نشد، بلکه مردم به وسیله نایبان خاص ایشان، که همگی از بزرگان شیعه و برگزیدگان امام عصر علیه‏السلام بودند، با مولای خویش ارتباط داشتند. نتیجه آن شد که در همین دوره، شیعیان به رفت و آمد و ارتباط گسترده‏تر با عالمان دینی خو گرفتند و دانستند که در شرایط غیبت امام نیز راه شناخت وظایفی دینی به روی آنها بسته نیست. عثمان بن سعید عمری، محمد بن عثمان عمری، حسین بن روح نوبختی و علی بن محمد سمری، چهار نماینده‏ای بودند که از سوی امام عسکری علیه‏السلام و امام مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)انتخاب و به مردم معرفی شدند.
معتضد عباسی سپاهی را از بغداد به سامرا برای دستگیری حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)فرستاد. یکی از مأموران به نام رشیق می‏گوید: وقتی سپاه معتضد وارد سامرا شد، به طرف سرداب ـ زیرزمینی که مدتی محل زندگی سه امام بزرگوار بود ـ هجوم آوردند. آنها پشت درِ سرداب، صدای تلاوت قرآن را از حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)شنیدند. لشکر پشت در اجتماع کردند و فرمانده‏شان پیشاپیش آنها ایستاده بود. ناگاه حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)از راهی که به در سرداب می‏انجامید آمد و از پیش روی لشکر عبور کرد و از نظرها غایب شد. در این هنگام، فرمانده خطاب به سپاه گفت: وارد سرداب شوید و مهدی را دستگیر کنید! سپاهیان گفتند: مگر ندیدی که او از روبه‏روی تو عبور کرد. ما گمان کردیم تو او را دیده‏ای و چون فرمانی ندادی، ما نیز حرکتی از خود نشان ندادیم. بدین ترتیب، امام عصر علیه‏السلام با قدرت اعجاز از گزند سپاه معتضد نجات یافت و غایب گردید.
امام جواد علیه‏السلام می‏فرماید: «حضرت مهدی علیه‏السلام بعد از اینکه یادش از خاطره‏ها محو شد و بیشتر معتقدان به امامتش، از اعتقاد خود برگشتند قیام می‏کند». شیعیان آن حضرت باید در عصر غیبت، اعتقاد به وجود مبارک آن حضرت، تقوا و دین‏داری را سرلوحه اعمال خود قرار دهند؛ چرا که امام صادق علیه‏السلام می‏فرماید: «صاحب الامر غیبتی خواهد داشت که هر کس در آن دوره بخواهد دین‏دار بماند، باید سختی‏هایی را به جان بخرد و دو دستی به دین خود بچسبد».
امام رضا علیه‏السلام می‏فرماید: «بردباری و چشم به راه گشایش بودن چه زیباست». انتظار کشیدن که از وظایف یاوران امام زمان علیه‏السلام است، عملی قلبی و درونی است که آثار و برکت‏های فراوان بیرونی هم دارد. انسان منتظر، همواره بریده از این عالم طبیعت و دنیا به نظر می‏رسد؛ یعنی گویا در دنیا به صورت نیم‏خیز نشسته است تا همین که ندای آسمانی به گوشش رسید، از سر سفره جهان برخیزد و خود را به آقایش برساند. انسان منتظر نشانه‏هایی دارد: پرهیز از گناه، انجام واجبات، داشتن اخلاق الهی و دعوت همیشگی به دین خدا.
انتظار فرج از دیدگاه مقام معظم رهبری
غربت و مظلومیت، رشته‏ای است پیوسته، از غدیر تا کربلا و از کربلا تا غیبت. آنها که آرزو داشتند در سال دهم هجری، در سایه‏سار تک‏درخت وادی جحفه بودند تا با صاحب غدیر بیعت کنند، امروز باید با حجت معبود، مهدی موعود بیعت کنند و هر چه در توان دارند، از یاری امام زمان خود دریغ ندارند؛ چنان که امام علی علیه‏السلام می‏فرماید: «خوشا به حال کسی که زمان او (حضرت مهدی علیه‏السلام ) را درک کند، به دوره او بپیوندد و دوره او را شاهد باشد». نیز ایشان در جایی دیگر می‏فرماید: «هیچ مرده‏ای باقی نمی‏ماند، مگر اینکه شادی ظهور مهدی علیه‏السلام در قبرش به او می‏رسد و آنها در قبرهایشان با هم دیدار می‏کنند و یکدیگر را به قیام قائم علیه‏السلام بشارت می‏دهند».
پس کی از روز وصال تو خبر می‏آید؟
کی شب هجر تو ای دوست به سر می‏آید؟
هر مسافر به دیار و وطنش باز آمد
کی نگار من غمگین ز سفر می‏آید؟
آنی از ساحت دل یاد تو بیرون نرود
دائما صورت ماهت به نظر می‏آید
نغمه مرغ سحر می‏دهد از صبح خبر
کی پسِ شام فراق تو سحر می‏آید؟
سدّ لطف تو حفاظت کند از ما ای دوست
هر زمان جانب ما سیل خطر می‏آید
پس کی ای دوست پس از این همه خوناب جگر
نخل امید من آخر به ثمر می‏آید؟
ذوالفقار علوی چون که بگیرد در دست
پی آزادی انواع بشر می‏آید
«ملتجی» منتقم آل محمد، مهدی
پی نابودی هر فتنه و شر می‏آید

منبع: پایگاه حوزه